Een fijn weerzien

Drie jaar geleden sluit ik ons blog over de stad Eskişehir getiteld ‘Buigzaam als bamboe’ af met de zin: …en nu er ook nog zo’n geweldig mooi museum staat, komen wij er ongetwijfeld terug.

Nou, dat klopt dus. We zijn terug in deze stad en bezoeken vandaag het OMM (Odunpazarı Modern Museum) om de twee weken geleden geopende expositie “Yas ve Haz” te bezoeken waarmee het museum z’n derde verjaardag viert. 

De tentoonstelling brengt werk van 38 beeldend kunstenaars bij elkaar waarbij het uitgangspunt is het vermogen van het lichaam om emoties uit te drukken zoals geluk, angst, verdriet, plezier, woede, verrassing, walging, minachting en schaamte. 
De kunstenaars werken in diverse disciplines waaronder schilderkunst, mixed media, beeldhouwwerk en video- en installatiekunst. 
In veel werken is het thema herkenbaar en is het duidelijk dat de geijkte verhoudingen tussen man en vrouw, gender, rolpatronen, privacy en sociale ideologieën ter discussie worden gesteld en dat heersende waarden en normen aan verandering onderhevig zijn. 

Het beeld van de Turkse Ayça Telgeren met de titel ‘Last Day of Spring’ is gemaakt van beton, materiaal dat voor mij altijd een zekere kilte uitstraalt.
De onderling verbonden lichamen geven de warmte en intimiteit weer van een ogenschijnlijk totale omhelzing, maar in tweede instantie zie je dat alleen de onderste helften van de lichamen met elkaar in verbinding staan.
De twee figuren belichamen het plezier van de tijd die zij samen doorbrengen, maar ook het gevoel van verdriet dat volgt op hun onvermijdelijke scheiding, zoals de titel eigenlijk ook al voorspelt. Hoofd en hart doen hier immers al niet meer mee. Het beeld maakt deel uit van de door Ayça gemaakte serie ‘Under my Skin’.

Het werk van de Spaans-Kroatische Filip Custic heeft als titel ‘x=y=z’ en toont een hyperrealistische siliconen sculptuur van een borstbeeld omgeven door glas en lenzen die bepaalde delen versterken of vervormen. 
Door allerlei digitale en technologische vooruitgang is er nu de mogelijkheid om hybride lichamen te bouwen en komt de tijd naderbij waarin gender- en rassendiscriminatie eindigt als gevolg van de maakbaarheid van identiteiten. 

De Britse kunstenaar Saelia Aparicio maakt meubels met een vleugje menselijkheid van multiplex en beschildert deze met de hand.
Het zitmeubel genaamd ‘Rapunzel’ geeft een vrouw weer met haar lichaam gebogen en ineengedoken, veilig afgesloten van de buitenwereld. Maar tegelijkertijd vertegenwoordigt het ook het bewustwordingsproces waarbij de vrouw gestimuleerd wordt haar eigen kracht te vinden en deze in te zetten. 

Willi Dorner is al een tijd bezig met het project ‘Living Room’, waarin hij in verschillende landen met deelname van lokale bewoners locatiespecifieke situaties in scene zet waarbij de figuranten delen van de ruimte bezetten die vaak over het hoofd worden gezien, zoals drempels, nissen, uitsparingen, kasten en trappen. Als onderdeel van deze tentoonstelling creëert Dorner situaties in Eskişehir en maakt gebruik van de historische huizen die zo uniek zijn voor deze regio. 
Zo toont Dorner op een verrassende wijze hoe de migrerende mens zich kan verhouden tot de nieuwe stedelijke omgeving met haar architectuur.
Grappig detail is dat Holger en ik op de foto hierboven gelijk onze kamer herkennen in het museumhotel OMM Inn, waar wij in Eskişehir verblijven.

Het museumbezoek, de wijk Odunpazarı en de loopjes door de stad zorgen er samen voor dat het een fijn weerzin is met Eskişehir, een stad die nog altijd vrijheid, lichtheid en optimisme uitstraalt en dat hopelijk blijft doen!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.